Wieczorne smutasy i rozmyślania

Jest źle , nie tragicznie , bo wiem , że na co dzień ludzie zmagają się z większymi problemami niż moje -nasze , ale nie jest też dobrze . Próbuję sobie wmawiać , że jest ok, że wszystko minie i znów będzie lepiej , ale chyba nie da rady .
Powód ?
Praca. Męża i moja , a w moim przypadku to akurat jej brak .
Nigdy chyba nie pisałam jeszcze tak osobistego posta , i sama się sobie dziwię , że to robię , ale gdzieś muszę to z siebie wyrzucić .
Zacznijmy od początku a właściwie od pracy męża . Zap******* od poniedziałku do piątku , w domu jest gościem , praktycznie to można powiedzieć , że żyje w samochodzie i co z tego ma ?  NIEWDZIĘCZNOŚĆ ...  szef "cyka" się z wypłacaniem pieniążków , wmawia mu , że pracuje mniej niż inni , chociaż robi dokładnie tyle samo kursów co inni pracownicy , i ma wielkie pretensje , że M nie chce chodzić do pracy w soboty , chociaż właściwie to nie ma po co , skoro zdąży zrobić swoją pracę łącznie z naprawami i umyciem samochodu w piątek. Ma najniższe wynagrodzenie z wszystkich i co więcej musi się za każdym razem prosić o wypłatę ... w moim odczuciu to szef chyba próbuje go sprowokować do zwolnienia się z firmy . M stwierdził, że jak tylko trafi mu się jakaś okazja to zmieni robotę , bo szkoda naszych nerwów .
Wtedy do pracy mogła bym iść ja , bo gdyby mąż zaczął pracować na innych warunkach był by częściej w domu i nie mijali byśmy się .
U mnie pojawiła się nadzieja na zdobycie pracy jako pomoc kuchenna w przedszkolu w sąsiedniej wsi , zawsze to coś , no i przede wszystkim nie było by problemu z dojazdem , w lecie rowerem a w zimie mogę liczyc na tatę , ale do tego czasu może zrobiła bym prawo jazdy .W dodatku to praca państwowa a nie  w zakładzie prywatnym , co też przeważa za. Niby same plusy , ale nie będę czarować , gdyby się udało była by to praca załatwiona jak się to mówi "po znajomości" ( mama naszego świadka , przyjaciela mojego M jest dyrektorką tego przedszkola ) . I jakoś nie wiem czemu ale nie mogę się przełamać ... może to dla tego , że byliśmy z bratem wychowywani tak , żeby do wszystkiego dochodzić samemu i liczyć tylko na siebie i swoje umiejętności ?
Z drugiej strony jak tak patrzę na sytuację z pracą w naszym kraju , to dochodzę do wniosku , że bez znajomości się jednak nie da nic załatwić , a jesli już to mało co .
Biję się z myślami , ale chyba w końcu złożę CV i tyle i niech się dzieje co chce.
Już od kilku dni mam stresy, źle śpię , jestem podenerwowana . Chyba z powodu sytuacji w pracy u męża , widzę , że się męczy , że jest mu źle , jest zły i bezradny i to chyba udzieliło się mi .
Powtarzamy sobie co wieczoru , że damy radę choćby nie wiem co , a potem trzeba się zderzyć z rzeczywistością i ciągnąć to dalej , bo rachunki same się nie zapłacą , a życie jest co raz droższe .

I to na tyle , ulga ? Tak .

Z wiadomości innych . Po ponad roku zarzekania się ,że ja nie , nigdy , bo po co  mi itd. założyłam konto na fb :) tak po prostu , nie chciała bym utracić kontaktu ze znajomymi z zagranicy a tak przynajmniej będę na bieząco .
Szykuję ( a właściwie to mam zamiar zacząć szykować ) dla Was wpis z fotkami z naszego gniazdka , Jutro ogarnę chacjendę i porobię jakieś w miarę przyzwoite zdjęcia i do końca tygodnia postaram się taki wpis tu umieścić .

Pozdrawiam
P